De dromenvangers

Charissa is een week naar Lesbos geweest om daar te helpen in het kamp Kara Tepe. In dit blog lees je haar ervaringen.

Het is een druilerige dag en ik hoor de regen zachtjes tikken tegen het dakraam. Ik hoor de voetstapjes al op de gang, het is bijna 7 uur ’s ochtends en dus tijd om op te staan. Geen zin in, ik blijf liever in mijn warme bed liggen. Hier denken beide dochters anders over.

Uit liefde voor de wereld…

Every child has the right

To be loved

To dream

To play

To hope

To be part of a family

To learn

To be

Het ochtendritueel start:

Brood smeren, aankleden, tanden poetsen en nog even televisie kijken. Dit is niet altijd even gezellig, want als er iets moet gebeuren, dan gaan er twee dames met de hakken in het zand. Opschieten, snel naar school, jas aan, schoenen aan, tas mee, auto in.

Bij school aangekomen, blijf ik heel even wachten en kijk de meiden na. We hebben gezellig met Jip en Janneke mee gezongen in de auto en nu zie ik hoe ze daar hand in hand oversteken op weg naar school. Dan besef ik me hoe gelukkig we zijn en wat een rijkdom we hebben. Het standaardochtendritueel is voor sommige kinderen helemaal niet zo standaard. Een warm bed, een fatsoenlijk ontbijt, een auto als het regent, een knuffel en school….

Ik rijd naar huis en voel een intens verdriet voor de kinderen die ik de avond ervoor op beelden van het journaal heb gezien. In bootjes kwamen ze aan, huilend, angstig kijkend, op zoek naar mama, papa, veiligheid. Wat moet je radeloos zijn om als ouder de beslissing te nemen zo’n gevaarlijke reis te ondernemen? Het verlangen om wat te kunnen betekenen, spreek ik vervolgens uit naar mijn lieve vriendin. Zij kent nog wel mensen en we gaan hier iets opzetten in Nederland om deze mensen, gevlucht voor oorlog en geweld, te ondersteunen. We zamelen kleding in en dat gaat op transport naar Griekenland. 

Maar ik wil meer doen…

Ik heb er toen ook geen moment aan getwijfeld om me aan te sluiten bij de Dromenvangers. Een week naar Griekenland om ter plekke deze kindjes een hart onder de riem te steken. Ze zochten sportinstructeurs en leerkrachten en laat ik dat nu allebei zijn. Maar meer dan dat, ben ik ook mens en Ik zag het als een kans om mijn bijdrage te leveren. Hoe en wat zouden we wel zien. Nadat het thuisfront uitgesproken had mij te steunen, wist ik dat ik ervoor kon gaan.  Dit was echt nog wel een hobbeltje die genomen moest worden. Ik ben altijd vrij impulsief ( ik noem het vanuit het hart) met mijn beslissingen en het moet natuurlijk wel haalbaar zijn allemaal met het gezin, ons bedrijf etc.

De Dromenvangers, een super mooi initiatief waarbij wij de handen ineen slaan om de leventjes van vele honderden gevluchte kindjes wat meer licht & liefde te geven. Dit gaan wij doen door het verzorgen van sport -en spelactiviteiten, yogalessen, leermomenten en alles waar we verder nog op in kunnen springen.

Om deze droom waar te maken, kunnen we alle steun gebruiken. Dus mocht je ook iets willen betekenen en je voelt je geroepen, maar je kunt dat daar niet ter plekke doen, steun ons dan financieel en weet dat je daarmee bijdraagt aan een iets lichter bestaan van deze kinderen.